Το British Racing Green είναι ένα από τα πιο φημισμένα χρώματα στον κόσμο του αυτοκινήτου. Αυτή είναι η ιστορία του, η οποία ξεκινά πριν 115 χρόνια, πίσω στο 1903. Όλα αυτά τα χρόνια η σκουροπράσινη απόχρωση έχει στολίσει αναρίθμητα αγωνιστικά – και μη – αυτοκίνητα.

Η ακριβής προέλευση του British Racing Green δεν είναι τόσο ξεκάθαρη. Ωστόσο, υπάρχουν μια σειρά από γεγονότα που συνθέτουν ένα αρκετά αξιόπιστο ιστορικό. Αυτό το χρώμα γεννήθηκε στους αγώνες και σε βάθος αιώνα έχει στολίσει μυθικά αυτοκίνητα. Από Aston Martin, σε Jaguar, Lotus, Caterham και όχι μόνον…

Η Jaguar D-Type στο θρυλικό British Racing Green.
Η Jaguar D-Type στο θρυλικό British Racing Green.

Στο ξεκίνημα του 20ου αιώνα, οι αγώνες αυτοκινήτου ήταν πολύ διαφορετικοί. Πρακτικά ήταν περισσότερο διαγωνισμοί ανάμεσα σε έθνη παρά ανάμεσα σε οδηγούς και αυτοκίνητα. Ένας πλούσιος Αμερικανός, ο James Gordon Bennett Jr. διοργάνωνε κάθε χρόνο έναν μεγάλο αγώνα. Σε αυτόν, η κάθε χώρα ήταν και μία ομάδα που συναγωνιζόταν τις άλλες. Ένα κυριολεκτικά World Grand Prix.

Οι λεγόμενοι αγώνες Gordon Bennett Cup δε γινόταν σε πίστες αλλά από πόλη σε πόλη. Οι συμμετέχοντες θα έπρεπε να είχαν αγωνιστικά και ανταλλακτικά αποκλειστικά κατασκευασμένα στη δική τους χώρα. Κάθε χώρα είχε περιορισμό τριών συμμετοχών, ενώ σε κάθε αυτοκίνητο υπήρχε ο οδηγός και ένας μηχανικός. Προκειμένου λοιπόν να υπάρχει ένας άμεσος διαχωρισμός ανάμεσα στους συμμετέχοντες, η κάθε χώρα έπρεπε να υιοθετήσει ένα ξεχωριστό εθνικό χρώμα. Έτσι, η Γαλλία χρησιμοποιούσε το μπλε, το Βέλγιο το κίτρινο, η Γερμανία το λευκό και η Ιταλία το κόκκινο. Σας φαίνονται οικεία; Γι αυτό ακόμη και σήμερα π.χ. οι Bugatti είναι συνήθως μπλε και οι Ferrari κόκκινες.

Ο πρώτος από αυτούς τους αγώνες διοργανώθηκε το 1900 και τον κέρδισε η Γαλλία. Έτσι, το 1901 της δόθηκε η τιμή να διοργανώσει αυτή τον αγώνα. Στο δεύτερο αγώνα, ο Βρετανός κατασκευαστής David Napier δήλωσε συμμετοχή με ένα δικό του αυτοκίνητο ισχύος 50 hp. Δυστυχώς όμως, τα βρετανικά ελαστικά της Dunlop δεν ήταν σε θέση να κρατήσουν το αυτοκίνητο βάρους 3 τόνων. Έτσι ο οδηγός Selwyn F. Edge, επέλεξε να χρησιμοποιήσει πιο ισχυρά γαλλικά ελαστικά για τον αγώνα, μια κίνηση που οδήγησε στον αποκλεισμό του από το Cup. Το πιο ενδιαφέρον όμως ήταν ότι το αυτοκίνητο του Napier ήταν βαμμένο σε μια αχνή απόχρωση ελιάς, που το εργοστάσιο ονόμαζε Napier Green.

Γιατί πράσινο;

Δεν είναι σαφές γιατί ο Napier επέλεξε το πράσινο ως το χρώμα του επιλογής του. Κατά πάσα πιθανότητα ήταν απλώς μια προσωπική προτίμηση. Ανεξάρτητα από αυτό, το βαθύ πράσινο που γνωρίζουμε σήμερα ως British Racing Green δεν είχε ακόμα γίνει το επίσημο αγωνιστικό χρώμα της Βρετανίας.

Με τον αποκλεισμό λοιπόν του Napier, τα δύο πρώτα χρόνια στο Gordon Bennett Cup ήταν μια πλήρη κυριαρχία από τους Γάλλους. Σε σημείο μάλιστα που οι άλλες χώρες που συμμετείχαν άρχισαν να νιώθουν αμήχανα που δεν μπορούσαν να ανταγωνιστούν τα γαλλικά αυτοκίνητα.

Η επιστροφή των Βρετανών

Στον αγώνα του 1902, ο Napier ήταν αποφασισμένος να αντιμετωπίσει την αποτυχία του και έτσι ανέπτυξε ένα πολύ ελαφρύτερο αυτοκίνητο. Μάλιστα ζύγιζε το ένα τρίτο, μόλις δηλαδή έναν τόνο. Με το βάρος του αυτοκινήτου να μειώνεται δραματικά, τα βρετανικά ελαστικά επιβίωσαν στον αγώνα. Και δεν ήταν μόνο τα ελαστικά που επιβίωσαν, αφού όλοι οι άλλοι συμμετέχοντες στον αγώνα του 1902 αποσύρθηκαν λόγω μηχανικών προβλημάτων. Με το Napier, οι Βρετανοί έκαναν την πρώτη τους νίκη στο Gordon Bennett Cup.

Lagonda M45 Tourer του 1924
Η Lagonda M45 Tourer του 1924. Μία από τις πρώτες Aston Martin στην ιστορία, βαμμένη βέβαια σε απόχρωση British Racing Green.

Λόγω της νίκης τους, η Αγγλία θα αναλάμβανε τη φιλοξενία του αγώνα για το 1903. Ωστόσο, σύμφωνα με έναν βρετανικό νόμο, κανένα αυτοκίνητο δεν επιτρεπόταν να ξεπερνά τα 12 μίλια/ώρα (19,2 χλμ/ώρα). Και αυτό το διάταγμα ουσιαστικά έκανε τους μηχανοκίνητους αγώνες παράνομους σε ολόκληρο το νησί. Σε μια ξέφρενη προσπάθεια, οι Βρετανοί διοργανωτές μετέθεσαν την τοποθεσία του αγώνα του 1903 στην Ιρλανδία. Μια χώρα όπου οι τοπικοί νόμοι “προσαρμόστηκαν” για να φιλοξενήσουν τους αγώνες δρόμου.

Ο αγώνας που “γεννήθηκε” το British Racing Green

Συνολικά τρία αυτοκίνητα Napier έλαβαν μέρος στον αγώνα του 1903 και συναγωνίστηκαν συμμετοχές της Γαλλίας, της Γερμανίας και της Αμερικής. Σύμφωνα με αναφορές και δημοσιεύματα σε εφημερίδες, η απόχρωση πράσινης ελιάς του Napier έγινε πιο σκούρα στο Shamrock Green. Αυτό ως φόρος τιμής στην Ιρλανδία που φιλοξένησε τους αγώνες. Αυτή είναι και η πρώτη επίσημη αναφορά σε ένα βρετανικό αυτοκίνητο που είναι ζωγραφισμένο πράσινο ως μέρος μιας εθνικής ομάδας. Παρόλο που φαίνεται ότι η βαφή Napier Green ήταν η συμπτωματική επιλογή ενός ιδιωτικού κατασκευαστή, αυτό που τελικά θα γινόταν γνωστό ως British Racing Green ήταν ειρωνικά ένα “ευχαριστώ” στην Ιρλανδία.

Δεδομένου ότι οι Βρετανοί κατασκευαστές ήταν κυρίως ανεξάρτητοι, δεν υπήρξε ποτέ μια γνήσια απόχρωση σκιά του θρυλικού British Racing Green. Μπορεί οι περισσότεροι από εμάς να βλέπουμε ένα χρώμα σε απόχρωση “βαθύ πράσινο του δάσους”, αυτό ωστόσο δεν αποτελεί κανόνα. Από την ανοιχτόχρωμη απόχρωση ελιάς του Napier μέχρι και το σκούρο πράσινο – σχεδόν μαύρο – της Bentley, εφόσον είναι βρετανικό μοντέλο όλοι αναφέρονται με το όνομα British Racing Green.

Αν δεν ήταν το Gordon Bennett Cup, δε θα είχαμε αυτό το British Racing Green χρώμα στη Jaguar C-Type.
Αν δεν ήταν το Gordon Bennett Cup, δε θα είχαμε αυτό το British Racing Green χρώμα στη Jaguar C-Type.

Διαβάστε ακόμη πως προκύπτει μια σύγχρονη χρωματική απόχρωση ενός αυτοκινήτου.