13 Νοεμβρίου 2006
Τελικά πόσο οδηγική ευτυχία αντέχει ένας άνθρωπος; Και όταν λέω οδηγική ευτυχία, εννοώ να βρίσκεσαι στο τιμόνι ενός πραγματικού σπορ αυτοκινήτου, που πραγματικά να σε «φτιάχνει» όσο κανένα ναρκωτικό, να ανεβάζει την αδρεναλίνη σου στο κόκκινο και να σου κάνει τα… χατίρια έτσι όπως κανένα άλλο σπορ αυτοκίνητο των 40.000+ ευρώ μπορεί.
Φυσικά μιλάω για το νέο Audi TT, το οποίο στη «μικρότερη» έκδοση του έχει κινητήρα 2.000 κ.εκ. με 200 ίππους και πίστεψέ με είναι πολύ γρήγορο! Και δεν μιλάω για ευθείες… αλλά για κάθε είδους διαδρομή. Ευθεία, στροφή, ανηφόρα, κατηφόρα δεν έχει σημασία. Το ΤΤ τα έχει όλα το ίδιο. Εξαιρετική επιτάχυνση, ήχος που σε ανατριχιάζει, ταχύτατο κιβώτιο ταχυτήτων και αίσθηση βγαλμένη από παραμύθι. Μιλάμε να πατάς το γκάζι στο πάτωμα και να ανατριχιάζεις από την κορυφή ως τα νύχια, να σου σηκώνεται… η τρίχα και οι αισθήσεις να τρελαίνονται. Και όλα αυτά από ένα αυτοκίνητο μόλις 200 ίππων.
Δεν είναι μόνο ο κινητήρας (ίδιος με του Golf GTI). Είναι και το εξαιρετικό και ιδιαίτερα άκαμπτο πλαίσιο από αλουμίνιο, το οποίο δίνει στο ΤΤ βάρος μόλις 1.260 κιλά. Όχι μόνο είναι πολύ καλύτερο από το προηγούμενο ΤΤ, αλλά και πολύ πιο γρήγορο. Μιλάμε δηλαδή για επιτάχυνση 0-100 σε 6,6 δευτερόλεπτα και τελική ταχύτητα 240 χλμ./ώρα (λέει η Audi, εγώ λέω 260 χλμ./ώρα που τα είδα με τα μάτια μου στο κοντέρ).
Όσο για το εσωτερικό; Πολεμικό, μαύρο και στενό. Όπως πρέπει δηλαδή για ένα πραγματικό σπορ μοντέλο. Κάθεσαι χαμηλά και άνετα, έχοντας μπροστά σου το κοφτό τιμόνι και τα όργανα. Τα πάντα είναι σχεδιασμένα ώστε να φτιάχνουν τη διάθεση του οδηγού για γρήγορη οδήγηση. Πραγματικά έτσι είναι, δεν μπορείς να πας αργά, παρά μόνο μέσα στην πόλη με κίνηση. Έξω όμως, σε επαρχιακό δίκτυο… χαμός!
Χθες, Κυριακή, πήγα στη Βέροια και ανέβηκα στο Πολυδένδρι (παλιά ειδική ράλι). Μιλάμε για μια εξαιρετική διαδρομή στην πίσω πλευρά από τα Πιέρια όρη προς Βέροια. Ανεβαίνεις το βουνό, μέσα από φιδίσιους δρόμους και απολαμβάνεις τα πάντα. Είχα και το παράθυρο λίγο ανοικτό -παρά το κρύο- για να ακούω το turbo να δουλεύει και την εξάτμιση να σκάει στις αλλαγές ταχυτήτων. Και όταν φτάνεις επάνω, η αποκορύφωση. Έχεις δεξιά σου την Εγνατία οδό προς Κοζάνη και κάτω στα πόδια σου το ποτάμι και το φράγμα.
Και εκεί που λες τελείωσε… εκεί ξαναρχίζεις. Δεξιά για Σφηκιά και ακολουθείς άλλη μια απίστευτη διαδρομή αυτή τη φορά κατηφορική!!! Και αν πριν έλεγα πως πήγαινα γρήγορα, τώρα πραγματικά ένιωθα πως πετούσα. Μιλάμε για κατάβαση με ταχύτητες που για πλάκα έφταναν και ξεπερνούσαν τα 150 χλμ./ώρα στις μικρές ευθείες ανάμεσα στις στροφές, ενώ όταν έριχνα μια «κλεφτή» ματιά στο κοντέρ με έκπληξη διαπίστωνα πως έστριβα με αρκετά χιλιόμετρα / ώρα για να με θεωρήσεις παλαβό. Και το ΤΤ εκεί!!! Ακλόνητο τη μια και παιχνιδιάρικο την άλλη, μέχρι αηδίας. Φτάσαμε και στις φουρκέτες. Διαδοχικές κατηφορικές στροφές 180 μοιρών. Κατέβασμα σε 2α, τσίμπημα το χειρόφρενο και…. τρέεεεεεεελα! Το απίστευτο είναι όμως όταν φτάνεις σε σχετικά γρήγορες στροφές, στις οποίες μπαίνεις με 4η και 140-150 χλμ./ώρα και αφήνεις το γκάζι στην κορυφή για να σε ανταποδώσει το ΤΤ με μια ταχύτατη πλαγιολίσθηση (όσο επιτρέπει το σύστημα ευστάθειας). Πραγματικά απίστευτο! Η διαδρομή τελείωσε γρήγορα, πολύ γρήγορα και εκεί που ετοιμαζόμουν να το ξανακάνω είδα το δείκτη του ρεζερβουάρ που είχε διαφορετική άποψη… Δεν πειράζει. Την επόμενη φορά με το καλό ΤΤ, το 3,2 V6 Quattro με το σειριακό κιβώτιο DSG και τους 250 ίππους.
