Τα τελευταία χρόνια που οι αγώνες ράλλυ στην Ελλάδα περιορίζονται όλο και περισσότερο σε αγωνιστικά χιλιόμετρα και αριθμό ειδικών διαδρομών ένα σημαντικό θέμα που έχει προκύψει, αλλά παραμένει στην αφάνεια, έχει να κάνει με τις αναγνωρίσεις.
Αναφέρομαι βεβαίως στην διαδικασία όπου το πλήρωμα (οδηγός-συνοδηγός) κάποιες ημέρες πριν τον αγώνα πηγαίνουν στις διαδρομές όπου θα διεξαχθεί ο αγώνας και σε ανοιχτό στην κυκλοφορία δρόμο, με επιβατικό αυτοκίνητο, σημειώνουν κάθε λεπτομέρεια του δρόμου. Προετοιμάζουν δηλαδή τα γραπτά που ο συνοδηγός θα διαβάζει στον οδηγό κατά τον αγώνα, με στόχο την επίτευξη του καλύτερου δυνατού χρόνου.
Το πρόβλημα που έχει δημιουργηθεί τα τελευταία χρόνια έχει να κάνει με την στρατοπέδευση για ημέρες του πληρώματος στις ειδικές, με βασικό στόχο την εκμάθηση και αποστήθισή της από τον οδηγό. Τα πολλαπλά περάσματα έχουν επιπρόσθετο σκοπό την τελειοποίηση της ειδικής σε κάθε σημείο, καθώς ο ρυθμός της πρώτες ημέρες ξεκινά χαλαρός και στα τελειώματα γίνεται σχεδόν αγωιστικός. Ως αποτέλεσμα, οι κάτοικοι και οι επαγγελματίες των γύρω περιοχών εκτός της πολυήμερης και πολύωρης ενόχλησης αντιμετωπίζουν αυξημένο κίνδυνο για κάποιο τροχαίο και οι δρόμοι – ιδίως οι χωμάτινοι – φθείρονται ακόμα περισσότερο. Αλλά τα δύο βασικά, κατά την άποψή μου, είναι άλλα.
Πρώτον, με αυτήν την κατάσταση χάνει τον τόσο ουσιαστικό του ρόλο ο συνοδηγός, ο οποίος βρίσκεται στο δεξί κάθισμα για να διαβάζει στον οδηγό τον δρόμο όπως ο ίδιος του τον έχει υποδείξει. Να του θυμίζει τα πονηρά σημεία, να του δίνει ρυθμό και να του λέει πότε είναι η ώρα να επιτεθεί! Με την άριστη γνώση των ειδικών διαδρομών, οι συνοδηγοί μετατρέπονται απλά σε αναγνώστες που οι οδηγοί χρησιμοποιούν μόνον για να επιβεβαιώσουν τη γνώση του δρόμου και των στροφών. Για αυτόν το λόγο άλλωστε τελευταία παρατηρούμε πολλές περιπτώσεις όπου οδηγοί αλλάζουν συνοδηγούς σαν τα πουκάμισα. Επιπρόσθετα παρατηρούμε και διακυμάνσεις στην απόδοση μεταξύ των οδηγών, που στα “μέρη” τους ή σε ράλλυ που είχαν το χρόνο για πολλές δοκιμές, σημειώνουν εξαιρετικές επιδόσεις και σε άλλους αγώνες βυθίζονται στη μέση της κατάταξης.
Δεύτερον, η πολύ καλή και άριστη γνώση του δρόμου δίνει τη δυνατότητα στον οδηγό να οδηγεί σε αγώνα ράλλυ σε ρυθμό pole position πίστας ή ανάβασης από το GO’ της εκκίνησης. Κάτι που τελικά αυξάνει την επικινδυνότητα κατά την προσπάθεια το οποίο είναι το σοβαρότερο όλων σε κοινωνικό επίπεδο.
Συνολικά έτσι χάνεται ο χαρακτήρας των Ράλλυ που, ναι, δεν είναι περιπέτεια σαν αυτά που έκαναν και έζησαν οι παλαιότεροι και συνέχεια αναπολούν. Αλλά προϋποθέτει την άριστη συνεργασία και εμπιστοσύνη μεταξύ του πληρώματος και τον ίσο ρόλο τους.
Στην δύσκολη περίοδο που διανύουμε το συγκεκριμένο θέμα δεν είναι από τα πλέον σημαντικά, αλλά ΟΜΑΕ και ΕΠΑ οφείλουν να βρουν τον τρόπο να προστατεύσουν τον χαρακτήρα των Ράλλυ.
