30 Ιουνίου 2009 |
Μετά από ένα απολαυστικό -έστω και βροχερό κάποια στιγμή- Σαββατόβραδο, τι καλύτερο από ένα όμορφο Κυριακάτικο πρωινό μακριά από κάθε είδους υποχρέωση. Ακόμη καλύτερο γιατί ένα κόκκινο 500αράκι Abarth βρίσκεται στο πάρκινγκ του σπιτιού μου, που με καλή διάθεση μου παραχώρησε για το ΣΚ ο αγαπητός Νίκος Κουφούδης, διευθυντής της Σφακιανάκης ΑΕΒΕ στη Θεσσαλονίκη.
Ο καιρός δείχνει καλός…
…οπότε δεν αργώ να γυρίσω τη μίζα στον κόκκινο σκορπιό με τους λευκούς καθρέπτες και τη λευκή σκακιέρα-οροφή. Ο ήχος που φτάνει στα αυτιά μου από τις κρύες εξατμίσεις ακούγεται απίστευτος. Θυμίζει έντονα muscle car της περασμένης δεκαετίας, παράγοντας ένα μεταλλικό γουργουρητό για τουλάχιστον ένα λεπτό μέχρι να ηρεμήσει κάπως ανεβάζοντας σιγά σιγά την απαραίτητη θερμοκρασία. Καθισμένος αναπαυτικά στο στενό εσωτερικό, κατευθύνομαι προς αγαπημένες ορεινές διαδρομές. Τα πάντα σε αυτό το λιλιπούτειο αυτοκίνητο σου φτιάχνουν τη διάθεση. Μέχρι να ξεφύγω από τους αρκετά γεμάτους κυριακάτικους δρόμους, περιεργάζομαι το εσωτερικό, μιας και την προηγούμενη ημέρα η επαφή με το αυτοκίνητο ήταν ελάχιστη λόγω πιεσμένου προγράμματος.
Είναι η βασική έκδοση…
…αυτή με τα υφασμάτινα καθίσματα τα οποία αγκαλιάζουν απαλά το σώμα. Η θέση οδήγησης είναι μακράν καλύτερη από το απλό Fiat 500, το οποίο δεν ήταν και το πιο βολικό αυτοκίνητο που έχω οδηγήσει. Μπορεί και στο Abarth να μη ρυθμίζεται σε βάθος το τιμόνι, ούτε να με βολεύει τέλεια το αρκετό ύψος του καθίσματος, ωστόσο δεν άργησα να βολευτώ. Μπροστά μου έχω ένα καταπληκτικό σε αφή flat-bottom τιμόνι με κόκκινες ραφές, ενώ ιδιαίτερα βολικός είναι και ο επίσης δερμάτινος επιλογέας του 5τάχυτου κιβωτίου. Η δερμάτινη επένδυση επάνω στον πίνακα οργάνων μου υπενθυμίζει ότι αυτό το 500αράκι έχει δεχθεί ιδιαίτερη φροντίδα, ενώ δίπλα στο πολυόργανο (ταχύμετρο & στροφόμετρο ενσωματωμένα) υπάρχει ένα έξτρα οργανάκι με ένδειξη πίεσης του turbo και στη μέση Shift Up ένδειξη για βέλτιστο χρόνο αλλαγής λίγο πριν τον κόφτη (για ένδειξη καλύτερης κατανάλωσης στo normal mode λειτουργίας του κινητήρα). Τα πάντα μέσα στην καμπίνα είναι μαύρα, τα πάντα εκτός από το κόκκινο πάνελ που διατρέχει το ταμπλό, το οποίο αλλάζει ανάλογα με το χρώμα του αυτοκινήτου. Τα πεντάλ είναι αλουμινένια, όπως και το rest foot. Τελικά βολεύτηκα, σκέφτομαι, και ήδη είμαι κατευθυνόμενος προς Νέα Ραιδεστό με προορισμό τη διαδρομή για το Λιβάδι. Δεν τρέχω, αλλά τουρμπίζω ελαφρά τον κινητήρα, αφήνοντας το γκάζι καθώς «φουσκώνει» η τουρμπίνα σταθερής γεωμετρίας της IHI. Και τότε είναι που ακούγεται ένας γλυκός και παράλληλα οξύς μεταλλικός ήχος για λιγότερο από δευτερόλεπτο. Ίσως φανεί περίεργο σε μερικούς αλλά μου θυμίζει ήχο από Ferrari, έστω και υπό κλίμακα.
Μου ανεβάζει τη διάθεση…
…το γεγονός ότι κινούμαι με ένα μικρό αυτοκίνητο που παράγει έναν καθαρά σπορ ήχο. Οι δύο απολήξεις και ο αεροδυναμικός διαχύτης πίσω, κάνουν τους υπόλοιπους πίσω μου μάλλον να αναρωτιούνται. Κάποιοι πεζοί (νεαρής ηλικίας) με κοιτάζουν με το στόμα ανοιχτό. “Abarth είναι”, λέει ο ένας στον άλλον. Στροφή αριστερά και μπαίνω στη διαδρομή προς Περιστερά και Λιβάδι. Μπροστά μου είναι μια BMW 3άρα Cabrio, ανοιχτή, παρά τα μαύρα σύννεφα που δείχνουν να γεμίζουν απειλητικά τον ορίζοντα. Σκέφτομαι θα στρίψει για Περιστερά σε 2 χλμ., οπότε δεν υπάρχει λόγος να πιεστώ και να τον περάσω. Ο δρόμος είναι στενός άλλωστε και έχει κάποιους αργούς οδηγούς που απολαμβάνουν την Κυριακή τους. Αλλά όχι, ο σχεδόν συνομήλικος μου οδηγός της BMW μαζί με τον συνεπιβάτη του συνεχίζουν ευθεία για Λιβάδι και σκέφτομαι πως θα πρέπει να τους περάσω όσο είναι ακόμη αρχή και υπάρχουν μικρές ευθείες. Κι εκεί που ετοιμάζομαι να κατεβάσω μια σχέση, η BMW αρχίζει και ξεφεύγει από το πεδίο μου. Ήρθαν για τη διαδρομή, σκέφτομαι, και αρχίζω κι εγώ να πιέζω. Στα πρώτα χιλιόμετρα η διαδρομή είναι λιγότερο τεχνική με μερικά τυφλά σημεία, οπότε και λέω να επωφεληθώ το γεγονός ότι ξέρω κάποια πατήματα, ωστόσο το ίδιο διαβασμένος φαίνεται να είναι και ο οδηγός εμπρός μου.
Οι ταχύτητες ανεβαίνουν αρκετά…
…και ήδη εξελίσσεται ένα άτυπο κυνηγητό με τη βελόνα του ταχύμετρου να φλερτάρει τα 140-150 χλμ./ώρα. Δεν ξέρω αν η ανοικτή 3άρα (Ε46) είναι 320i ή ακόμη καλύτερα 325i με τους 192 ίππους, αν δεν κάνω λάθος. Σημασία έχει πως εγώ είμαι με ένα ταπεινό πλην άγριο σε εμφάνιση Abarth 500, 1.400 κ.εκ. με 135 ίππους και δεν νιώθω να μένω πίσω. Ο straight six μπροστά μου ακούγεται να δουλεύει γεμίζοντας το στροφόμετρο κι εγώ πηγαίνω εκμεταλλευόμενος το χαμηλό βάρος και το πραγματικά απίστευτο set up του 500. Οι 16άρες ζάντες του Abarth φορούν τα πολύ καλά Continental Sport Contact 3 σε διάσταση 195/45/16 και πιάνουν σαν βεντούζες στο καλό οδόστρωμα. Πιθανόν ο οδηγός της BMW με βλέπει να γεμίζω τους καθρέπτες και πιέζει περισσότερο από όσο αν ήταν μόνος, δεν ξέρω, απλά τον βλέπω από τον εσωτερικό καθρέπτη του και δε μου φαίνεται να περνά άσχημα. Ούτε όμως κι εγώ που βρέθηκα στη διαδρομή για να απολαύσω το 500αράκι. Κάθε άλλο, έχω και παρέα! Κι εκεί είναι που η καταιγίδα στο βάθος φαίνεται να πλησιάζει ακόμη πιο έντονα. Μια σκούρη γκρι κουρτίνα βροχής έρχεται και δε θέλω να φτάσει ακόμη, γιατί θα αναγκάσει τον οδηγό της BMW να σταματήσει για να κλείσει την κουκούλα. Βρισκόμαστε όμως αρκετά βαθιά μέσα στην γνωστή ειδική διαδρομή και έχοντας περάσει ήδη δύο αργότερα αυτοκίνητα έχουμε έναν τρίτο μπροστά. Τα σημεία για ασφαλή προσπέραση δεν είναι αρκετά, ωστόσο η δύναμη του μοτέρ τα κάνει όλα να δείχνουν πιο εύκολα. Ακόμη και για το αυτοκινητάκι που οδηγώ. Μένοντας λίγο πίσω λόγω προσπέρασης, η BMW που έχει απομακρυνθεί δείχνει να με περιμένει για συνέχεια και στρίβει δεξιά προς Πετροκέρασα. Δυστυχώς εγώ θα συνεχίσω ευθεία και με κατεύθυνση προς Περιστερά θα κάνω τον κύκλο. Σηκώνω το χέρι στα παιδιά και χαιρετώ φωνάζοντας καλή συνέχεια. Δεν ξέρω να με άκουσαν.
Ο δρόμος γίνεται πιο στενός…
…και ελαττώνω το ρυθμό μου καθώς το σύννεφο που πέρασε πριν λίγο έχει γεμίσει νερό το δρόμο και έχει λάσπες σε ορισμένα σημεία. Κάπου εδώ απενεργοποιώ και το σύστημα TTC (Torque Transfer Control). Πρόκειται για ένα ηλεκτρονικό σύστημα που προσομοιώνει τη λειτουργία ενός μπλοκέ διαφορικού (κάτι σαν το XDS του νέου Golf GTI) παίρνοντας πληροφορίες από το ESP. Η απενεργοποίηση του TTC επαναφέρει αυτόματα τη λειτουργία του ελέγχου πρόσφυσης, κάτι που ίσως χρειαστεί λόγω ολισθηρότητας. Δεν βρέχει, οπότε τα παράθυρα παραμένουν κατεβασμένα μπαίνοντας στο χωριό Περιστερά. Ο στενός δρόμος περνά δίπλα σε σπίτια και τσιμεντένιες περιφράξεις, οπότε να η ευκαιρία για λίγο παιχνίδι με την εξάτμιση στις χαμηλές στροφές. Ξέρω, κάνω σαν μωρό παιδί… αλλά είναι τόσο απολαυστικό! Άλλωστε δεν τίθεται θέμα ηχορύπανσης, καθώς τα επίπεδα ήχου της εργοστασιακής εξάτμισης δε δείχνουν να ενοχλούν. Σίγουρα όμως ξαφνιάζουν. “Αυτό έκανε έτσι;” Ακούω κάτι μεσήλικες στο καφενείο δίπλα στο δρόμο. Και να είστε σίγουροι πως χαμογελάω και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, όπως την Κυριακή που περνούσα από εκεί.
Ο δρόμος της επιστροφής…
…έχει περισσότερη κίνηση, οπότε επιλέγω να κινηθώ «οικονομικά» και με μικρά ξεσπάσματα όπου υπάρχει ορατότητα. Άλλωστε ακόμη κι έτσι το αυτοκίνητο παραμένει απολαυστικό. Σταματάω όμως στο πρώτο πλάτωμα που βρίσκω! Η βροχή βρίσκεται μερικές εκατοντάδες μέτρα μακριά μου και ήδη μυρίζω τη φρεσκάδα της. Ένα εντυπωσιακό κύμα πλησιάζει σαν ένα γκρι πανί που κρέμεται από τα σύννεφα, σηκώνοντας το χώμα εκεί που πέφτει. Σαν ένας πανύψηλος καταρράκτης που πλησιάζει αφρίζοντας στη βάση του. Και εκεί είναι που έρχονται και οι κεραυνοί, άλλοι στο βάθος, άλλοι σχεδόν από πάνω μου και άλλοι πίσω μου. Ακουμπώ στο καπό εμπρός από το αυτοκίνητο και ανάβω τσιγάρο. Δεν έχω ξαναδεί μια καταιγίδα να με πλησιάζει με αυτόν τον τρόπο. Και εκεί είναι που σκέφτομαι ότι δεν έχω πάρει μαζί μου τη φωτογραφική μηχανή. Προσπάθησα να βγάλω μερικές με το κινητό τηλέφωνο, ωστόσο δεν κατάφερα κάτι καλύτερο από αυτή που βλέπετε παραπάνω. Ήθελα πάρα πολύ να μοιραστώ αυτή την εμπειρία, καθώς ήταν από τις λίγες φορές που ένα αυτοκίνητο σε συνδυασμό με μια διαδρομή και τον καιρό μου δημιούργησε ανάλογα συναισθήματα. Ωστόσο τα χαμόγελα συνεχίστηκαν, ακόμη και κατά τη μεσημεριανή μου βόλτα, πίσω στην πόλη της Θεσσαλονίκης.
Το 500αράκι τα κατάφερε
Με κέρδισε για τα καλά. Ξέρω είναι μικρό και τα 19.000* ευρώ είναι πολλά. Ξέρω επίσης πως με τα ίδια χρήματα μπορώ να πάρω είτε το αδελφό Grande Punto Abarth, είτε ένα Peugeot 207 Rally/GT είτε ένα ΜΧ-5 τρίτης γενιάς ελαφρώς μεταχειρισμένο (μου πέρασε από το μυαλό είναι η αλήθεια). Ωστόσο, κανένα μα κανένα δε με φτιάχνει τόσο όσο το baby Abarth. Μπορεί να μην έχει την οδηγική απόλαυση ενός ΜΧ-5, ούτε την πρακτικότητα ενός 207. Μπορεί να είναι στενό και μικρό, αλλά είναι το μοναδικό αυτοκίνητο από αυτά που έχω οδηγήσει που αφήνοντας το Δευτέρα πρωί στην Σφακιανάκης ΑΕΒΕ, γυρνούσα κι έριχνα κλεφτές ματιές καθώς απομακρυνόμουν…
*Το κείμενο γράφτηκε τον Ιούνιο του 2009. Τα 19.000 ευρώ είναι σύμφωνα με τον τιμοκατάλογο Μαΐου 2011.
Δείτε τη διαδρομή
